Nieuws

Blog: Kom maar door met die prik

Als medewerker in de ouderenzorg, mét communicatie- maar zonder zorgachtergrond, draaide ik op één van de laatste dagen van 2020 een paar dagdelen mee in de zorg. De nood was hoog door oplopende besmettingen en door zieke of in quarantaine verkerende zorgcollega’s. En omdat we het hart niet hadden om de verloven in te trekken van hen die zich in onze verpleeghuizen een slag in de rondte hadden gewerkt, werd een beroep gedaan op de ondersteunende diensten om bij te springen.

Met twee linker zorghanden en enigszins zenuwachtig over wat me te wachten stond, toog ik naar de covid-afdeling van ons Zandvoortse verpleeghuis en liet ik mij de beschermingsmiddelen uitleggen; handen desinfecteren, blauw schort voor, mondkap en bril op en handschoenen aan.

Opgevangen door een paar vriendelijke en doorgewinterde zorgcollega’s leerde ik al gauw wat namen van bewoners kennen. Een praatje hier, een kopje soep daar, tafeldekken, afruimen… de uren vlogen voorbij. Wel bleef het lastig om de in blauwe pakken gehulde zorgcollega’s van elkaar te onderscheiden. Net als de constatering dat mijn glimlachjes vanachter mijn masker niet echt over kwamen bij de dappere bewoners die het deze dagen veelal zonder hun familieleden moesten stellen. Wat al helemaal niet wende waren de gesloten deuren waarachter door corona gevelde bewoners ziek lagen te zijn, de kinderen en kleinkinderen die afscheid moesten komen nemen van opa of oma en het verdriet in de ogen van de zorgcollega’s als ze bij aanvang van hun dienst de lege plekken aan de huiskamertafel zagen. In tranen reed ik na afloop naar huis. Onder de indruk van al die zorgmedewerkers die onvermoeibaar, met het risico om zelf besmet te worden, dag in en dag uit klaar staan om liefdevolle zorg te geven aan mensen die in hun laatste levensfase zijn. En er ook nog in slaagden om er, ondanks alle beschermende maatregelen, toch een kerst en nieuwjaarsfeestje van te maken voor de bewoners. Hoe oneerlijk is het dat zij deze pandemie aan het einde van hun leven mee moeten maken schoot telkens weer door mijn hoofd.

Met een fris gemoed zette ik op de eerste woensdag van het nieuwe jaar de tv aan om te zien hoe de eerste coronavaccinatie in Nederland zijn weg vond naar de arm van verpleeghuismedewerker Sanna Elkadiri. Opnieuw tranen. Deze keer van pure opluchting dat er een lichtje gloort aan het einde van deze tunnel. Wat hoop ik ontzettend dat vele zorgmedewerkers het voorbeeld van Sanna zullen volgen. Wat zal dat een mooi feest zijn als we straks, geprikt en wel, met elkaar terugkijken op 2021. Kom maar gauw door met die prik!

Veel collega’s van onze ondersteunende diensten sprongen de afgelopen tijd ook bij in onze verpleeghuizen. Net als een aantal vrijwilligers van het Rode Kruis. Inmiddels hebben veel zorgcollega’s de uitnodiging voor de prik ontvangen. En zijn de lijnen voor het maken van een prikafspraak overbelast. Mooi!

Deel deze pagina:

Ander nieuws

Ontvang ons nieuws

Wilt u op de hoogte gehouden worden van onze locaties, nieuws en activiteiten? Schrijft u zich dan hier in voor onze nieuwsbrief:

Inschrijven nieuwsbrief
Meerkeuze *
Bezig met versturen