Pim wordt specialist ouderengeneeskunde
Op het VWO dacht Pim aan biologie of iets met techniek. De vader van een vriend, een huisarts, bracht hem op andere gedachten. Pim: ‘Ik was onder de indruk van deze sociale en inspirerende man. En toen ik een vriend van hem sprak, ook huisarts en ook heel wijs, ging ik nadenken over hoe je óók in het leven kunt staan. Met deze mannen als inspirerend voorbeeld ging ik de geneeskunde-opleiding in. Met de volle intentie om ook huisarts te worden.
Tijdens mijn studie vond ik alle vakken interessant. Maar het studentenleven en het op kamers wonen nog nét even meer. Daardoor deed ik een jaar langer over mijn bachelor. Daarnaast had ik ook nog eens vijftien maanden wachttijd voor mijn coschappen waardoor ik later dan gepland met mijn coschappen begon.
Tijdens mijn coschappen in het ziekenhuis vond ik neurologie, gynaecologie en psychologie boeiend. Maar de hiërarchie, de competitieve sfeer, de afstand tot patiënten en de werkdruk stonden haaks op het beeld dat ik van een arts had. Dat deed me besluiten om definitief niet te gaan voor het ziekenhuis en om te kiezen voor mijn semiartsstage in óf een huisartsenpraktijk óf in een verpleeghuis. Het werd verpleeghuis Leo Polak in Amsterdam waar ik merkte dat je als coassistent meteen al wat aanzien had. Dat vond ik leuk. Net als de diversiteit aan cliënten en situaties en de betrokken families. Het was totaal niet het beeld dat sommigen hebben van het verpleeghuis, dat je als arts voor ‘die zielige oude mensjes toch niets meer kunt doen’. Ik wist dan ook al snel dat mijn toekomst in de ouderenzorg zou liggen. En dat je als arts juist veel kunt betekenen voor ouderen én voor hun familie. En dat je bovendien van hén heel veel kunt leren over het leven en alles wat daarbij komt kijken.’
Pim solliciteerde na zijn afstuderen bij Kennemerhart. Dat hij een geboren en getogen Haarlemmer is hielp bij die keus. Hij kwam er terecht in een team van tien basisartsen en negen specialisten ouderengeneeskunde en ging aan de slag in De Blinkert. Daar leerde hij zijn klinische blik verder te ontwikkelen.
Pim: ‘Voor een specialist ouderengeneeskunde is het stellen van een diagnose anders dan in een ziekenhuis, waar je eerder toegang hebt tot bijvoorbeeld bloedonderzoek, echo’s en scans. Soms moet je met een minimaal verhaal en lichamelijk onderzoek en op basis van hoe je de cliënt kent, de diagnose stellen. En dat is soms dus een hele puzzel om op lossen, waar je vlieguren voor moet maken. Zeker als het gaat om iemand met dementie waarmee het lastig is om een gesprek te voeren om te begrijpen wat er precies aan de hand is. Een goede ervaren supervisor met wie je regelmatig overlegt, in mijn geval was dat specialist ouderengeneeskunde Arno Krouwels, is voor een basisarts dan ook van onschatbare waarde. Net als de zorgmedewerkers. Zij kennen de bewoners het beste, weten van hun doen en laten en wat belangrijk voor iemand is. Als specialist ouderengeneeskunde is die kennis heel belangrijk. Dat je weet over hoe iemand zich mentaal voelt en wat iemand heeft meegemaakt. En dat je weet wie de mensen om hem of haar heen zijn. Want het gaat ook heel vaak over existentiële vragen, over het leven en de dood. En over de praktische medische zaken eromheen. Daarom praat je met mensen over hun leven, wat ze belangrijk vinden, wat hun doelen (nog) zijn, en ook over hun kennis en verwachtingen rondom de dood. Je bouwt daardoor een band op, en kunt dan echt iets betekenen in de laatste levensfase. Ik probeer mensen daarin zo goed mogelijk te begeleiden. Als dat proces goed verlopen is dan kan ik het van me af zetten. Maar ik heb ook wel eens op de gang staan huilen, bijvoorbeeld toen een echtpaar afscheid van elkaar moest nemen. Dat raakte me.
Dat Pim is gestart met de opleiding tot specialist ouderengeneeskunde, betekent dat hij De Blinkert moest verlaten. Tijdens de driejarige specialisatie is hij in dienst van het opleidingsinstituut Gerion. Pim: ‘Toch blijf ik bij Kennemerhart, want in het eerste jaar werk ik in verpleeghuis A.G. Bodaan, waar ik meer met somatiek te maken krijg. Ik werk dan opnieuw samen met Kennemerhart specialist ouderengeneeskunde Jurriaan Bos die mijn opleider zal zijn. Fijn, want het werken bij Kennemerhart bevalt me goed. Er is een goede sfeer en het onderlinge contact met de artsen, paramedici en het zorgpersoneel is prettig en laagdrempelig. Daarna volgt een jaar ziekenhuis en als afsluiting een jaar bij een andere zorgorganisatie.'
De vriendin van Pim werkt ook in de zorg, ze is in opleiding voor kinderverpleegkundige. Pim: ‘Thuis hebben we het wel over ons werk, maar er is ook nog een leven naast mijn werk. Zo speel ik gitaar, loop ik regelmatig een rondje hard en denk ik op het moment zelf een bordspel uit. Ook speel ik met vrienden het fantasiespel Dungeons and Dragons. Als spelleider bedenk ik verhalen. Voor mij is het een fijne uitlaatklep.
Gouden tip
Voor geneeskundestudenten heeft Pim een gouden tip. ‘Heb je een specialisatie op het oog? Vraag je dan af waarom die bovenaan je lijst staat. Ga niet idealiseren en ga niet alleen maar voor die heldenrol, maar bedenk wat je belangrijk vindt in het leven. Voor de één is veel geld verdienen belangrijk, voor een ander voldoende ruimte voor vrienden en familie. Wat bij mij past is werken in een fijne sfeer, met tijd en persoonlijke aandacht voor bewoners.
Ik hoop dat ik in staat ben om net zo'n goede band op te bouwen met mijn cliënten als die huisarts en vader van mijn vriend heeft met zijn patiënten. Overigens spreek ik hem nog steeds en vindt hij het leuk dat ik hetzelfde vakgebied heb gekozen. Wel vindt ie het jammer dat ik niet in zijn praktijk ben komen werken.'
Wij zoeken nog nieuwe collega's: