In ieder mens zit een verhaal

Annie is nog altijd een durfal

Lees het hele verhaal van Annie hieronder

Bert bakt als de beste

Lees het hele verhaal van Bert hieronder

Corrie is als een vis in het water

Lees het hele verhaal van Corrie hieronder

Rob blijft altijd trouw aan de bal

Lees het hele verhaal van Rob hieronder

Greet gooit graag de lijnen los

Lees het hele verhaal van Greet hieronder

Frans verliest nooit zijn oog voor detail

Lees het hele verhaal van Frans hieronder

Ben zorgt steevast voor een vrolijke noot

Lees het hele verhaal van Ben hieronder

Bert is en blijft een gastheer

Lees het hele verhaal van Bert hieronder

Roel is en blijft een alleskunner

Lees het hele verhaal van Roel hieronder

Wim zorgt nog elke dag voor een lach

Lees het hele verhaal van Wim hieronder

Christel kent Europa op haar duimpje

Lees het hele verhaal van Christel hieronder

Fotograferen verleert Yvonne nooit

Lees het hele verhaal van Yvonne hieronder

Marg laat je nog steeds in sprookjes geloven

Lees het hele verhaal van Marg hieronder

Elzo was vroeger al een held

Lees het hele verhaal van Elzo hieronder

In ieder mens zit een verhaal

Een mens is als een boek. Pas als je erin begint te lezen komt het verhaal tot leven. En altijd weer blijkt dat achter mensen bijzondere verhalen schuilen en dat iedereen in het leven zijn eigen stukje geschiedenis schrijft. In ‘In ieder mens zit een verhaal’ stellen we dertien heel verschillende mensen voor. Maar buiten verschillen hebben ze ook overeenkomsten. Zo zijn zij allemaal cliënt van Kennemerhart en bezoeken ze regelmatig een van onze ontmoetingscentra. De één komt vijf ochtenden per week, de ander valt zo nu en dan spontaan bij het ontmoetingscentrum binnen. Ook hebben ze allemaal te maken met lichamelijke of gedragsmatige veranderingen. Sommige van hen hebben te maken gehad met een ernstige gebeurtenis zoals bijvoorbeeld een hersenbloeding of een ernstig ongeluk. En soms hapert het geheugen simpelweg – zo nu en dan – omdat ze wat ouder zijn. Maar ze laten zich niet uit het veld slaan en zijn rijk aan ervaringen. Hier vertellen ze hún verhaal: deze dertien heel gewone, heel bijzondere cliënten van Kennemerhart. Zij geven samen met alle andere cliënten invulling aan de missie van onze organisatie: aandacht voor ouder worden. Kennemerhart luistert naar het verhaal achter haar cliënten. Verhalen met een beetje van toen en een beetje van nu.

Annie is nog altijd een durfal

Motorrijden alleen voor mannen? Niet als het aan Annie ligt! Samen met haar man scheurde ze heel wat jaren over het asfalt. In het begin nog in de zijspan en later met haar zoontje erbij. Toen haar zoon oud genoeg was om achterop te zitten, haalde Annie haar motorrijbewijs. Ze had zowel een Kawasaki als een Honda. Trots laat ze de foto’s zien van de motortochten die ze met haar familie maakte. Scandinavië, België, Luxemburg… ze is overal geweest. En altijd met de tent achterop. In al die jaren heeft ze één ongeluk gehad, gelukkig een klein voorval, waarbij ze haar pols brak. Maar dat weerhield haar er niet van terug op de motor te stappen. Zij durft!

Bert bakt als de beste

Praatgrage Bert is geboren en getogen in de Leidsebuurt. Bert is een echte bezige bij en hij heeft niet stilgezeten in zijn leven. Zijn carrière startte aan de bakkersschool in Haarlem. Bert was destijds als één van de weinige leerlingen uitgekozen om een Moederdagtaart te overhandigen aan de vrouw van de burgemeester. Hij werd uiteindelijk banketbakker, eerst bij een bakker in Heemstede. Taarten bakte hij het liefste. Later opende hij zijn eigen bakkerij in zijn geliefde Leidsebuurt: Bakker Bert. Vroeger snoepte hij niet veel van de taarten, maar inmiddels haalt hij geregeld een moorkop of tompouce.

Corrie is als een vis in het water

Corrie is een echte waterrat. Op haar zesde ontstond haar liefde voor het zwemmen. Toen mocht ze met haar oudere zussen mee naar zwembad de Planeet in Haarlem Noord. Sinds die tijd stond ze drie keer per week stipt om 7 uur voor het zwembad. Altijd ’s morgensvroeg, want dan was het extra voordelig. Gewoon een uurtje baantjes trekken, heerlijk. En als afsluiter een balspel met haar mede-zwemmers. Haar man en kinderen stak Corrie ook aan met het zwemvirus. In al die jaren zwom ze heel wat kilometers. En nog steeds voelt Corrie zich als een vis in het water.

Rob blijft altijd trouw aan de bal

Nadat Rob de sterren van de hemel speelde tijdens een schoolvoetbaltoernooi werd hij gescout. Iemand kwam bij hem aan de deur om te vragen of hij bij EHS wilde gaan voetballen, en zo geschiedde. Later maakte hij de ‘transfer’ naar HFC Edo, al speelde hij gewoon voor de lol. Zijn plek op het veld was altijd rechtsbuiten, naderhand werd het halflinie. Later speelde hij nog zaalvoetbal bij HFC. Voetballen doet hij inmiddels niet meer, maar zijn passie voor de sport blijft altijd. Zijn vakkennis als archivaris van de provincie Noord-Holland kwam goed van pas om het archief van voormalig voetbalclub HFC Haarlem te ordenen. Twee boeken schreef hij er al over. Onder andere over de periode 1889 tot 1954, het moment waarop het professionele voetbal z’n intrede deed. Ook voor zijn andere voetbalclub, HFC Edo, staat een jubileumboek op de planning.

Greet gooit graag de lijnen los

Veertig jaar lang bracht Greet haar vrije tijd grotendeels door op haar motorjacht, een Ten Broeke kruiser. Het varen? Dat deed ze gewoon zelf. Ze pikte de boot op uit de jachthaven, ging boodschappen doen bij de Vomar en haalde vervolgens met de boot de kinderen op om daarna gezellig met zijn allen te dobberen op de Molenplas. Samen met het hele gezin en de honden voer Greet van hot naar her. Elk jaar gingen ze zes weken met de boot op vakantie. Richting het zuiden, langs Gouda, Oudewater, richting België, om vervolgens weer huiswaarts te keren. Mooie herinneringen zijn gemaakt op de boot. Toch blijft het water verraderlijk, en ze heeft ook wel spannende momenten gekend. Ruig water of lijnen die vast blijven haken in een sluis, het hoort er allemaal bij. Maar met Greet achter het roer kun je rekenen op een behouden vaart.

Frans verliest nooit zijn oog voor detail

Voor een beetje precisiewerk draait Frans zijn hand niet om. Hij was onderhoudsschilder. Eerst gewoon voor woningen, maar al snel zagen ze dat Frans er gevoel voor had. Toen mocht hij naar de Rijksgebouwendienst. Oog voor detail moest je wel hebben, want het werk werd door drie opzichters gecontroleerd. Ooit mocht hij de schaduwrandjes van de blaadjes schilderen op de trap van het Provinciehuis. Een klus van 6 weken waar een flinke portie geduld voor nodig was. Een andere keer stond hij met zwetende handen op een hoogte van 14 meter het lofwerk bij te werken. Het mooiste dat hij maakte? Het restaureren van paneeltjes. Het leek bijna beeldhouwwerk, maar toch was het zo glad als een papiertje. Enkel de écht goede schilders mochten eraan komen.

Ben zorgt steevast voor een vrolijke noot

Ben is een vrolijke verschijning door onder andere de grote glimlach op zijn gezicht. Dat hij ook graag een deuntje meezingt maakt het compleet. Van kinds af aan is Ben al met muziek bezig, het zit in zijn bloed. Hij vertelt dat zijn moeder uit Duitsland komt en dat Duitsers altijd met alles meezingen. Dit geldt ook voor Ben. Vroeger speelde hij ook nog mondharmonica en zijn zus accordeon. In zijn geboorteplaats Heerlen zat hij op een kerkkoor. Maar optreden heeft hij nooit gedaan. Zingen doet hij gewoon voor de lol. Muziek bezorgt Ben veel plezier in zijn leven.

Bert is en blijft een gastheer

Praatgrage Bert is geboren en getogen in de Leidsebuurt. Bert is een echte bezige bij en hij heeft niet stilgezeten in zijn leven. Hij was onder andere banketbakker en had zijn eigen kruidenierswinkel. En in 1971 zag Café Bert het levenslicht. Voorheen bekend onder de naam Ter Luin. Het is één van de oudste cafés van Haarlem. Over 5 jaar bestaat het café 100 jaar. Eerst deed hij er de boekhouding, maar later werd Bert dé gastheer. Gezellig praten met de mensen, dat doet hij graag. Iedereen in de Leidsebuurt en daar voorbij wist wie hij was.

Roel is en blijft een alleskunner

Roel is verwarmingsinstallateur in hart en nieren. Hij begon direct met werken toen hij op zijn 15e van school af kwam. Het mooie van het vak zit voor Roel in het feit dat je iets vanaf de grond helemaal opbouwt. “Het vak is me altijd blijven trekken, ik vind het nog steeds mooi werk. Ik had een maat uit Leiden, die liet me oefenen met lassen. Na een jaar kon ik dat zo goed dat hij zelf nooit meer een laspit heeft aangeraakt. Ik had het ook ontzettend naar mijn zin met collega’s en heb altijd met veel plezier met iedereen samengewerkt. Ze noemen me een alleskunner. Tegelen, stukadoren, leidingen aanleggen, noem het maar op: ik heb het gedaan! Allerlei verschillende dingen doen daar houd ik van. Bijna elk weekend was ik wel weer bij iemand aan het helpen. Ze wisten me altijd wel te vinden. En soms nu nog, als iemand me vraagt hoe iets moet. Bij iets wat ik nog nooit gedaan had, zei ik nooit ‘dat kan ik niet’ en uiteindelijk lukte het altijd!”

Wim zorgt nog elke dag voor een lach

De carrière van Wim als clown begon toen hij lang geleden een man zag die allerlei figuren kon maken met ballonnen. Dat was het moment dat Wim dacht ‘Dat kan ik ook!’ En dat klopte. Een bloem, een giraf, een hond of een helm van ballonnen; Wim maakt het allemaal. In de vele jaren die volgden heeft Wim ontelbare kinderen, maar ook volwassenen vermaakt met zijn clownsgrappen en ballonfiguren. Hij trad wel vier keer per week als clown op tijdens allerlei feesten, bruiloften en partijen. Ook nu vertoont hij nog regelmatig zijn kunsten. “Ik zie er al een beetje uit als clown en mensen worden vrolijk van clowns, dat is nu eenmaal zo. En van mij helemaal want ik ben heel gelukkig en ik mopper nooit. Ik hou van mensen en praat graag met ze. Ik wil ze gewoon vermaken. Ik hou ook veel van muziek en van gezelligheid. Alles wat ik doe, doe ik met heel veel liefde. Dat zien en voelen de mensen, want dat straal je uit.” Hij wijst op zijn eigen foto en zegt trots: “Die foto zegt het al hè? Dat ben ik!”

Christel kent Europa op haar duimpje

Christel heeft een Belgische moeder, een Nederlands/Duitse vader en is zelf geboren in Normandië. Dat verklaart misschien de reislust van deze avonturierster. Toen de kinderen het huis uit gingen bedacht Christel dat de tijd rijp was om op pad te gaan. “Ik sprong in mijn auto en vertrok.” Ze kan op de kaart precies aangeven waar ze is geweest. “Naar links tot aan de Berlijnse muur, naar beneden richting Italië en omhoog naar Scandinavië. Maar niet helemaal tot de bovenkant, want op een bepaald moment had ik het wel gezien daar.” Als mooiste aan reizen noemt ze de mensen en de omgeving die overal anders zijn. “Ik heb hele leuke mensen ontmoet maar diepe vriendschappen zijn daar niet uitgekomen, want ik bleef nooit lang op één plek.” Het alleen reizen vond ze nooit extra spannend of onveilig want ze dacht altijd goed na. “Het gebeurde onderweg wel eens dat er een man in een auto naast me bleef rijden en maar bleef knipogen, maar daar moest ik niks van hebben.” De mooiste stad was Parijs, de fijnste landen Frankrijk, Spanje en Italië. “Zo luchtig en gezellig en heerlijk eten. Het was daar altijd overal feest!”

Fotograferen verleert Yvonne nooit

Creativiteit is Yvonne met de paplepel ingegoten. Haar moeder was lid van de vermaarde Haagse Kunstkring en zelf volgde ze kunstopleidingen in Den Haag en Duitsland. Met fotograferen begon ze ongeveer 25 jaar geleden, ze was toen 63. Ze maakt prachtige sfeerfoto’s van allerhande onderwerpen. Het liefst maakt ze reportages: meerdere foto’s van één onderwerp. “Dan kun je echt een verhaal vertellen.” Dat het haar lukt om via beelden een verhaal te vertellen, blijkt wel uit haar prachtige foto’s. Ze zijn het bewijs dat Yvonne beschikt over een scherp oog voor detail, sfeer en emotie. Ze fotografeert zowel met een ouderwetse camera waarbij de foto’s moeten worden ontwikkeld als met een moderne, digitale. Haar voorkeur gaat uit naar die laatste. “Het grote voordeel van een digitale camera vind ik dat je foto’s kunt wissen als ze niet mooi zijn.” Ze weet precies wat haar in fotograferen zo aantrekt. “Een foto is letterlijk een momentopname. Je legt een moment vast dat nooit meer terugkomt. Dat vind ik het mooie eraan.”

Marg laat je nog steeds in sprookjes geloven

Marg houdt van kinderen. Geen wonder dus dat ze vanaf haar zeventiende jaar bij Kindertehuis Groot Kijkduin in Zandvoort werkte. Er woonden kinderen van allerlei leeftijden die kwamen uit gezinnen waarbij de ouders niet goed voor ze konden zorgen. Marg had de verantwoording over een groep van acht baby’s, peuters en kleuters. “Het is heerlijk om met kinderen om te gaan. Kinderen zijn zo spontaan. Mijn tweelingzus en ik namen nog wel eens één of twee kindertjes mee naar huis. Dan konden ze eens een keertje in een gewoon gezin meedraaien, dat vonden ze zo fijn.” Met sommige kinderen van toen heeft ze nu nog contact. Ze sturen een kaartje of komen bij haar langs. “Tante Marg”, vragen ze dan, “kunnen we samen nog even praten over het kindertehuis?” Dat kan altijd, want Marg vertelt er met liefde over. “Ik wilde kinderen graag het gevoel meegeven dat ze op een plek woonden waar het vertrouwd en veilig was en waar goed voor ze werd gezorgd.” Marg heeft haar werk altijd met heel veel plezier gedaan. “Ik ben dankbaar dat ik dat werk heb mogen doen. Het is belangrijk om een bijdrage te leveren aan de opvoeding van kinderen. Want elk kind verdient een goede toekomst.”

Elzo was vroeger al een held

Elzo werkte 45 jaar als brandweerman en later als brandmeester bij de brandweer op Schiphol. Ook gaf hij les aan aankomend brandweerlieden. Sommige gebeurtenissen zijn hem beter bijgebleven dan andere. De brand in hangar 10 op het oude Schiphol bijvoorbeeld. Daar brak in juni 1968 een brand uit die voor tientallen miljoenen schade aanrichtte. Samen met zijn collega’s en in samenwerking met de brandweer van omliggende gemeenten, hielp Elzo bij het blussen van het enorme vuur. Hij draaide jarenlang 24 uur op en 24 uur af diensten en bij noodgevallen duurde zijn dienst nog veel langer. Bij sommige herinneringen schiet hij een beetje vol. “Ik heb heel veel gezien”, vertelt hij. Alle verhalen van Elzo staan in het teken van zorgen voor veiligheid en het behoeden voor erger. Het kenmerk van deze echte held is, dat hij zichzelf geen held vindt. Want, zo zegt hij: “Ik had het mooiste vak dat er is en ik deed gewoon mijn werk”.