Gaasje, pleister en een praatje
"Goedenavond, mevrouw Bosman." Karen stapt de woonkamer in van Ans Bosman-Zwijnenberg (69). "Hoe is het met u vandaag?" Al jarenlang is mevrouw Bosman cliënt van Kennemerhart. "In 2014 heb ik mijn rug gebroken bij een simpele val. Sindsdien ben afhankelijk van de rolstoel. Daarnaast heb ik voor één procent zicht. Eens per week krijg ik vier uur individuele begeleiding van Liesbeth, een medewerker van Kennemerhart. Zij is mijn ogen en helpt me met de administratie. Verder doe ik TOP-fit bij Schoterhof. Dat is fitness onder leiding van een fysiotherapeut." Ook komt thuiszorgteam Sinnevelt-Schoten elke ochtend en avond langs. Vanavond is het Karen die mevrouw Bosman ondersteunt met verschillende handelingen die ze niet zelf kan. Zo legt Karen onder andere de medicatie klaar op drie bordjes. Eén voor later vanavond, één voor morgenochtend zeven uur en één voor morgenochtend acht uur. "Is er in het verhaal ook ruimte voor een kritische noot?", vraagt mevrouw Bosman. "Ik vind dat ze in de thuiszorg heel hard moeten werken en er zijn best veel invallers. Maar op zich is dat niet erg, want ik controleer toch mijn eigen medicatie. Ik wil zo zelfstandig mogelijk blijven." "Eigen regie is heel belangrijk", beaamt Karen. "Voor cliënten, maar ook voor mij. Daarom vind ik werken in de thuiszorg zo leuk. Ik heb hier veel zelfstandigheid."
Goede genezing
Even later belt Karen aan bij het volgende huis. "Deze meneer is sinds kort in zorg. Zelf ben ik hier nog niet geweest." Een vrolijke man doet open. "Dag, meneer Wesseling. Ik ben Karen. Ik kom u vanavond helpen." "Kom binnen!", zegt de 87-jarige Haarlemmer, die nooit eerder thuiszorg nodig had. "Ik kan alles nog zelf. Ik kook, ik wandel veel. Nou ja, alleen nu even niet. Laatst ben ik uit bed gevallen. Mijn lichaam is flink gekneusd. En ik heb deze wond." Hij wijst naar zijn rechterelleboog. Karen informeert hoe het met hem gaat. Dan pakt ze haar telefoon. "In het Elektronisch Cliëntendossier check ik altijd het zorgplan en wat mijn collega's hebben geschreven. Eens kijken... Betadinegaas vervangen en afdekken", leest ze. "Prima, gaan we doen." Eerst spoelt Karen de wond uit onder de kraan. "Hoe ziet het eruit?", vraagt meneer Wesseling. "Heel mooi. De wond geneest prachtig." "Kan ik morgen weer douchen? Dat zou lekker zijn." "Dat kan." Karen geeft wat tips om op een verantwoorde manier te douchen. Dan is het tijd om de wond te verbinden. "Ik wil mijn schaar desinfecteren. Heeft u toevallig alcohol in huis?" "Ja, bier", lacht meneer Wesseling. "Maar dat bedoel je vast niet." Karen vist uit haar mandje een fles desinfectiemiddel. Schaar desinfecteren, knippen en plakken. Even later is de wond weer schoon en netjes verbonden. Dan nog even een praatje en op naar de volgende cliënt. "Tot ziens, meneer Wesseling. En geniet van uw douche!"
Betrokken familie
Kennemerhart biedt verzorging, verpleging en begeleiding aan huis. Soms permanent. En soms tijdelijk, zoals bij meneer Wesseling. "Het is mooi om samen met collega's te zorgen dat zijn wond weer dichtgaat. Dan heeft hij geen thuiszorg meer nodig", aldus Karen, die vanavond nog een aantal cliënten bezoekt. Een echtpaar dat hulp nodig heeft met de medicatie. Nog een cliënt met wondzorg. Een mevrouw met beginnende dementie. "Zonder thuiszorg zou zij niet meer thuis kunnen wonen", vertelt Karen. "Dat geldt ook voor de meneer waar we nu naartoe gaan. Deze cliënt is 99 jaar en woont alleen. Met hulp van zijn kinderen en de thuiszorg redt hij zichzelf nog." Inmiddels zijn de lantaarns op straat aan. Bij de cliënt in huis is het donker. Karen doet wat lampen aan en gaat bij hem zitten. "De wil is er wel, maar de body niet meer", zucht hij. En vandaag al helemaal niet, ziet Karen meteen. Meneer is beroerd en heeft niet gegeten, vertelt hij. "Zal ik iets voor u maken?", vraagt Karen. Hij schudt het hoofd. Karen informeert of hij eerder op de dag heeft gegeten. (Ja.) Of hij goed heeft gedronken. (Ja.) Dan nog een paar vragen, om te controleren of ingrijpen nodig is. "Kan ik verder nog iets voor u doen?" "Nee, ik zal blij zijn als ik in bed lig." Daarna helpt ze hem in zijn pyjama. Enkele wondjes op zijn hoofd smeert ze in met antibioticazalf. In het Elektronisch Clientendossier doet Karen even later verslag. "Dan is mijn collega die morgenochtend komt op de hoogte. En in de app Caren Zorgt kunnen zijn kinderen zien dat hij vanavond niet lekker was." Zulke dingen zijn prettig om te weten, weet Karen uit eigen ervaring. "Mijn vader heeft een hersenbloeding gehad. Hij woont alleen en krijgt thuiszorg, net als de meneer van zojuist. In mijn werk houd ik altijd in gedachten: onze cliënten zijn iemands ouder, partner of naaste. Ook die moeten we betrekken en informeren."
Muziekavond voor Paul
Dan is het half tien. Tijd voor de laatste stop. Gonnie Rutte-Erkelens ("Zeg maar Gonnie") doet de voordeur open. Met een hulpmiddel, want haar armen en handen kan ze bijna niet gebruiken. "Ik heb PSMA: progressieve spinale musculaire atrofie. Een enorme rotziekte waar geen medicijn tegen is", vertelt de 65-jarige Gonnie. "Alles gaat achteruit, mijn benen ook. Al probeer ik zoveel mogelijk zelf te doen. Gisteren dacht ik: ik veeg even wat kruimels van mijn bord. Valt het bord in duigen op de grond." Frustrerend? Ja. "Maar ik loop nog, ik praat nog, ik werk nog. Als geestelijk verzorger maak ik de mensen blij en de mensen maken mij blij." Haar man brengt Gonnie naar haar werk. "Paul is een kanjer. Hij doet alles voor me, maar hij wil er ook weleens uit. Daarom heb ik sinds kort thuiszorg op dinsdagavond. Dan kan Paul naar zijn muziekavond." "Heel goed", zegt Karen. "Want we zijn er ook voor de mantelzorgers, om hen te ontlasten. Jullie kunnen ons altijd laten weten als jullie in de toekomst meer zorg en ondersteuning nodig hebben." "Weten we", knikt Gonnie. "De fysiotherapeut en ergotherapeut zijn hier ook al geweest. We hebben bijvoorbeeld tips gekregen hoe ik met een hulpmiddel zelf de tv kan aanzetten." En nu is Karen er, om haar naar bed te helpen. Tanden poetsen, glas water, slaappil, nachtjapon aan, handen en gezicht wassen. Daarna wordt Gonnie ingestopt. Een intiem moment. Is het lastig om daar hulp 'van buiten' bij te hebben? "Nee", zegt Gonnie beslist. "Ik heb er geen moeite mee om hulp te vragen. Al zou ik dit natuurlijk het liefst zelf doen. Soms zie ik mensen van tachtig langsfietsen. Dan denk ik: dat had ik ook wel gewild. Maar ik denk nooit: waarom ik? Ik denk eerder: waarom ik niet? ledereen kan zo'n ziekte krijgen." En dan is het fijn dat er kanjers zijn zoals Paul. En de thuiszorg, voor ondersteuning waar nodig. "Slaap lekker, Gonnie." Karen trekt de deken nog een stukje omhoog. En dan pakt ze haar mandje. Tijd om naar huis te gaan.
Heb jij net als Karen ook een hart voor de zorg? En heb jij een mbo-3 diploma Verzorgende IG op zak? Dan zijn wij op zoek naar jou! Check hier de vacature.